Harnasie

Transkrypcja baletu Harnasie Karola Szymanowskiego w wersji na dwa fortepiany stworzona przez Joannę Domańską powstała na podstawie trzech źródeł: partytury orkiestrowej baletu, transkrypcji ostatniej sceny wraz z epilogiem na skrzypce i fortepian autorstwa Pawła Kochańskiego zatytułowanej Taniec harnasiów oraz wyciągu fortepianowego na cztery ręce przygotowanego przez Grażynę Bacewicz (nazywanego niekiedy mylnie wyciągiem na dwa fortepiany). Transkrypcja ta jest dziełem przeznaczonym do wykonania estradowego. Partie obu fortepianów traktowane są równorzędnie. Opracowanie zawiera niemal kompletny tekst partytury, w oryginale przeznaczonej na tenor solo, chór mieszany i orkiestrę. Pominięte zostały jedynie te zakończenia scen, które kompozytor przewidział do wykonania koncertowego. Zastosowany w transkrypcji układ na dwa fortepiany pozwolił na uzupełnienie wielu partii niemożliwych do uwzględnienia w wersji na cztery ręce i przez to w wyciągu Bacewicz pominiętych lub podanych fragmentarycznie. Znacznie ułatwia też precyzyjne wykonanie niezwykle skomplikowanych podziałów rytmicznych. Bogactwo partytury Szymanowskiego – w wyciągu z 1935 roku zredukowane w wielu przypadkach do długich nut – zostało w ten sposób przywrócone. Decyduje to o walorach kolorystycznych i wirtuozowskich transkrypcji.     Materiał technicznie skomplikowany, cechujący się gęstą fakturą, bogactwem rytmicznym, maksymalnym oddaniem bogactwa brzmienia orkiestrowego na dwóch fortepianach - przeznaczony raczej dla profesjonalnych pianistów (możliwy do wykonania pod koniec II stopnia szkoły muzycznej, ale raczej dla studentów fortepianu i wyżej).