Suita

Suitę na cztery puzony Serocki zbudował z siedmiu dość krótkich części ułożonych według zasady naprzemienności szybkich i wolnych temp (tak jak w renesansowych czy barokowych suitach). Po nawiązującej do wczesnobarokowej canzony, opartej na żywym rytmie i wyrazistej melodyce Intradzie następuje nostalgiczny Kanon z tematem imitowanym ściśle (w tercji małej i w kwincie) w trzech najwyższych partiach i najniższą partią prezentującą jego augmentowaną rytmicznie inwersję. Centralną część suity stanowi ujmujący swą prostotą homofoniczny, długonutowy Chorał, nieprzypadkowo raczej nawiązujący do tradycji Beethovenowskich „equali” – wszystkie partie są w nim „równe”. Otaczają go Interludium i Intermezzo – części grane w permanentnym staccato, o lekkim i żartobliwym charakterze. Przedostatnia część suity to dostojna, archaizująca Arietta, która wykorzystuje efekt bicia dzwonów i subtelny efekt echa. Na koniec następuje natomiast rozpędzona, wielce popisowa Toccatina.

- ze wstępu Iwony Lindstedt