Betelgeza to gwiazda w konstelacji Oriona, zwana również Alfą Orionis. Należy do najjaśniejszych gwiazd, a jej średnica jest ok. 1900–2400 razy większa od naszego słońca. Będąc obecnie czerwonym nadolbrzymem, Betelgeza znajduje się w ostatnim stadium swojej ewolucji i w stosunkowo niedalekiej przyszłości (w skali astronomicznej) wybuchnie jako supernowa. Eksplozje supernowych są głównym mechanizmem rozprzestrzeniania w kosmosie wszystkich pierwiastków cięższych niż tlen oraz praktycznie jedynym źródłem pierwiastków cięższych od żelaza (powstałych w naturalny sposób). Pierwiastki te, wyrzucone w przestrzeń międzygwiezdną dzięki wybuchowi, wzbogacają obłoki materii będące miejscem formowania się nowych gwiazd. Istnienie, które dobiega końca. Koniec, który daje początek... Te zagadnienia bardzo mnie zainspirowały do napisania niniejszego utworu. Kompozycja jest jednoczęściowa, jednakże zbudowana z czterech faz, które symbolizują proces powstawania i „umierania” gwiazd. Proces ten ma charakter cykliczny, więc koniec utworu nawiązuje w swoim materiale do początkowej fazy kompozycji. 

Marcel Chyrzyński