Niniejszy wydanie Etiud-kaprysów op. 18 Henryka Wieniawskiego oparte jest na wydaniach Petersa, Universalu i „Czytelnika”. Wskutek braku możliwości skonfrontowania tych wydań z rękopisem lub pierwodrukiem wydanie nasze nie posiada charakteru źródłowego. Jest ono przeznaczone dla praktycznego wykonawstwa, a przede wszystkim dla celów szkolnych. Opierając się na swych doświadczeniach pedagogicznych, redakcja wprowadziła pewne uzupełnienia i retusze w zakresie wskazówek interpretacyjnych, aplikatury, smyczkowania oraz dynamiki Etiudy-kaprysy op. 18 nie są pozycją kameralną na dwoje skrzypiec. Pomyślane zostały przez kompozytora jako etiudy wirtuozowskie z towarzyszeniem drugich skrzypiec. Partia solisty jest popisowa, efektowna, wirtuozowska, muzycznie raczej samowystarczalna. Partia skrzypiec akompaniujących spełnia bardzo niewielką rolę, nie stawia też wykonawcy większych wymogów poza niezbędną, jak zawsze, muzykalnością. Bez tego skromnego akompaniamentu partia solowa może się doskonale obejść. (W czasach Wieniawskiego panował zwyczaj, że pedagog akompaniował na skrzypcach swemu uczniowi w czasie lekcji.) Toteż w praktyce Kaprysy op. 18 bywają grywane prawie wyłącznie jako solowe. Jako takie figurują w programach Międzynarodowych Konkursów Skrzypcowych im. Henryka Wieniawskiego. Tekst zawarty w obu partiach Kaprysów op. 18 może być jednak wykorzystany dla kameralnego współgrania dwóch skrzypków. Wystarczy go odpowiednio „przetasować”, aby po minimalnych retuszach tekstowych powstały dwie partie o wyrównanym, wirtuozowskim charakterze. Irena Dubiska Eugenia Umińska