„W mojej muzyce dużo się dzieje, jest ona drapieżna, a jednocześnie liryczna” – wyznała kiedyś Grażyna Bacewicz. Ta wybitna kompozytorka i skrzypaczka twierdziła również: „Muzyka musi być dobrze skonstruowana, dlatego dbam w swoich kompozycjach o formę”. W latach, gdy właśnie owa „dobrze skonstruowana” forma wydawała się przeżytkiem, to podejście uznano za tradycjonalistyczne. Dlatego muzykę Grażyny Bacewicz odstawiono do lamusa. Aż nagle przyszedł prawdziwy boom – w koncertach, sonatach, symfoniach, nawet drobnych utworach polskiej kompozytorki dostrzeżono wiele fascynujących rozwiązań brzmieniowych. Do dziś mnożą się nagrania, liczne utwory pojawiają się na estradach koncertowych całego świata. Ta muzyka jest częścią swojej epoki – odwrotu od wybujałego romantyzmu, poszukiwania piękna w równowadze klasycznej formy, ale też niezasklepiania się w sidłach utartych schematów. Sidła odnajdziemy jedynie w tytule błyskotliwego kryminału Grażyny Bacewicz (bo przecież była także pisarką). W muzyce zaś, mimo narzuconej dyscypliny, poszukiwała wciąż nowych środków wyrazu.