Sonata na dwoje skrzypiec i fortepian Romana Palestera to wyjątkowe dzieło, które powstało w 1939 roku, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Kompozycja ta odzwierciedla charakterystyczny dla Palestera styl, łączący elementy neoklasycyzmu z nowoczesnymi środkami wyrazu. Utwór składa się z trzech części, w których kompozytor wykorzystuje dialog między dwoma skrzypcami oraz fortepianem, tworząc bogatą paletę brzmieniową. Publikacja zawiera partyturę oraz głosy instrumentalne, co czyni ją idealnym materiałem dla zaawansowanych muzyków poszukujących ambitnego repertuaru kameralnego.