Berceuse op.32

Wydana w 1880 roku kompozycja Berceuse pochodzi jeszcze z warszawskiego okresu aktywności twórczej Władysława Żeleńskiego. Kompozytor, zatrudniony wpierw w Warszawskim Instytucie Muzycznym, a następnie jako prezes Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, cały czas brał czynny udział w życiu koncertowym. Jego twórczość obejmuje zarówno wielkie formy kameralne, miniatury, jak i liczne pieśni, bowiem kameralistyka królowała wówczas na salonach i na koncertach abonamentowych, które dopiero zaczynały cieszyć się popularnością. Żeleński w swojej Berceuse nawiązał zarówno do Chopinowskiego pierwowzoru, jak i do wokalnego rodowodu gatunku. Charakter miniaturze nadają miarowe, złożone metrum, wycofana, subtelna dynamika i „kołysząca” partia fortepianu, która nie jest jednak tłem dla solisty. Chopinowskie ostinato zastąpił Żeleński pięknym, intymnym dialogiem obu instrumentów. „Rozkołysanie” narracji w środkowym ogniwie nieco ożywia utwór, nie niweczy jednak atmosfery spokoju. Stanowi ono wręcz znakomite przygotowanie dla kojącego powrotu śpiewnego tematu oplatanego delikatnymi figuracjami fortepianu. Aurę brzmieniową miniatury buduje ciekawa harmonika – oparta raczej na subtelnych zmianach, a unikająca nagłych zwrotów i wyraźnych napięć. Ta swoista fuzja inspiracji wokalnych i chopinowskich pozwoliła Żeleńskiemu znaleźć własną drogę wypowiedzi twórczej, która z pewnością zasługuje na uwagę słuchaczy i wykonawców.   Grzegorz Mania