Sonata

na fagot i fortepian jest jednym z pierwszych utworów Świdra przeznaczonych na instrument dęty. Napisana wyraźnie pod wpływem stylistyki neoklasycznej, powstała najprawdopodobniej w latach 1953–1954. Jedyne udokumentowane wykonanie odbyło się 5 maja 1955 roku w Katowicach.   Pierwsza część jest napisana w formie scherzanda o lekkim, żartobliwym przebiegu, w którym kompozytor wykorzystuje w pełni fakturę i możliwości brzmieniowe fagotu. Część druga, pełna zadumy i śpiewności, operuje w szczególny sposób dolnym rejestrem instrumentu. Trzecia część to tradycyjny menuet w tempie moderato, ze stylizowanymi elementami ludowymi w środkowym fragmencie. Ostatnia część to znowu scherzo z dopisaną przez Marka Barańskiego kadencją, w której – starając się naśladować język kompozycji Józefa Świdra, częstokroć zawierających elementy finału syntetycznego – zawarł on większość myśli muzycznych, przedstawionych w całej .