Na kompozycję tę składa się pięć ogniw: Polonez, Mazurek, Dumka, Krakowiak oraz Kujawiak. Większość z nich w bardzo klarowny sposób wykorzystuje charakterystyczne cechy polskich tańców: właściwe im schematy rytmiczne i zwroty melodyczne (wzmocnione dodatkowo wyrazistą artykulacją), bas burdonowy czy elementy skali lidyjskiej. Charakterem odróżnia się nieco ukraińska dumka; gatunek ten jako przejaw kultury ludowej Kresów wpisywał się jednak w dziewiętnastowieczne rozumienie muzyki polskiej, a jej rzewny, pieśniowy charakter mógł być bliski urodzonemu w Żytomierzu Zarębskiemu.
Pewna bezpośredniość w stylizacji muzyki ludowej, uproszczenie faktury fortepianowej oraz raczej nieskomplikowana budowa formalna mogą sprawić, że niniejsza pozycja – atrakcyjna dla koncertujących wykonawców – będzie cieszyła się powodzeniem również wśród młodszych adeptów sztuki pianistycznej.

Utwór przeznaczony dla zaawansowanych pianistów: uczniowie II stopnia szkoły muzycznej, studenci, profesjonalni pianiści.