Juliusz Zarębski, podobnie jak inni kompozytorzy romantyczni, chętnie sięgał po gatunki muzyczne czasu minionego, zwłaszcza po formy taneczne. Były to z jednej strony francuskie tańce dworskie – menuet i gawot – a z drugiej wywodząca się z południowych Włoch tarantela.

Menuet op. 1 (wyd. 1879) to najwcześniejsza kompozycja Zarębskiego. Myliłby się ten, kto po opusie pierwszym spodziewałby się prostej stylizacji barokowego tańca. Jest to dojrzała oraz obszerna kompozycja koncertującego pianisty, w której widoczne są elementy jego wirtuozowskiego warsztatu, jak podwójne dźwięki i pochody oktaw.

Salonowy Gawot op. 29 powstał w 1885 roku, a więc pod koniec życia przedwcześnie zmarłego kompozytora. Charakterystyczne cechy tanecznego pierwowzoru są tu obecne w znacznie większym stopniu niż w Menuecie. Kompozycja ta, utrzymana w nietypowym dla gawota tempie Allegro molto, jest miniaturą wdzięczną i melodyjną, wierną klasycznym wzorcom.

Tarantela op. 25, skomponowana około 1884,  wydaje się natomiast rozpięta pomiędzy Chopinowską Tarantelą op. 43 a Lisztowską tarantelą z cyklu Venezia e Napoli. Zawiera charakterystyczne dla tego neapolitańskiego tańca motywy z repetycjami. To utwór żywiołowy i bardzo popisowy, z pewnością zasługujący na istnienie na światowej scenie muzycznej.

Publikacja przeznaczona dla zaawansowanych pianistów: uczniowie II stopnia szkoły muzycznej, studenci, profesjonalni pianiści.