"Zamek na Czorsztynie'' to utwór w formie pośredniej pomiędzy śpiewogrą a wodewilem, o charakterze narodowym (polonez, ludowa śpiewka Nikity, cavatina Wandy, dumka Bojomira), często wystawiany w XIX wieku, m.in. w 1862 przez S. Moniuszkę. W burzliwą noc do pozornie opustoszałego zamku przybywa rycerz Bojomir z komicznym. tchórzliwym sługą. Pojawia się groźny właściciel zamku i goście zostają zaproszeni na wieczerzę. Łucja uprzedza podróżnych o grasujących nocą duchach. Duchem okazuje się nieszczęśliwa Wanda, która w Bojomierze rozpoznaje zaginionego ukochanego.