II Symfonia

Ten utwór udowadnia, że w muzyce polskiej po III (1983) i IV (1992) Symfonii Witolda Lutosławskiego komponowanie symfonii, owego gatunku muzycznego stwarzającego świat, jest wciąż możliwe. Bez postmodernistycznych grymasów, bez niewiary w wielkie narracje, choć ze śladem postmodernistycznego myślenia i z przyzwoleniem na istnienie narracji szczegółowych. Ta Symfonia jest wielka w swym - w sferze estetyki - geście symbiozy tego, co modernistyczne, i tego, co postmodernistyczne. Przenosi ponad granicami - okazuje się, że sztucznych - podziałów. Zaczyna się jak horror, najniższymi dźwiękami tuby ogłaszającymi trzęsienie ziemi. Po pięciu minutach wznosi się we wszechogarniającą kulminację. Potem mamy komplikacje, scalane brzmieniem organów Hammonda niosącymi brzmienie orkiestry symfonicznej w przestrzeń muzyki niemal elektronicznej. Po drodze zjawiskowe epizody brzmieniowe. I znowu tuba ogłaszająca, że należy opowieść kończyć. Dwie harfy z góry w dół, z góry w dół ogłaszają, że kurtyna tego symfonicznego świata zapada. () Po nieprawdopodobnie precyzyjnym w zapisie partytury przebiegu dźwiękowej narracji, po przeprowadzeniu nas - słuchaczy - przez perypetie dźwiękowych przygód, fakturalnych kontrapunktów, mikro- i makroczasów, a to przyspieszanych, a to spowalnianych, poprzez dźwiękową analogię do słynnej wstęgi Augusta Ferdynanda Möbiusa (XIX-wiecznego niemieckiego matematyka i astronoma, który swą jednowymiarową wstążkę obrócił na opak i po sklejeniu ukazał jako obiekt trójwymiarowy) Paweł Mykietyn buduje świat swej symfonii. () To oczywiste. Ta Symfonia buduje świat. Mój świat. Twój świat. Świat naszej muzyki polskiej. Też europejskiej. Nie jest wybrykiem naszej postmodernistycznej kultury, nie jest efemerydą, która utonie w zapomnieniu dziejów. Ona w naszej (nie tylko polskiej) kulturze pozostanie. Na wieki wieków. I tak jej - na wszelki wypadek, gdybyś koniecznie musiał - pomóż Bóg. Amen. [A. Chłopecki, Mykietyna budowanie świata, ,,Gazeta Wyborcza nr 156 /2008]