Polonezy op. 6,10,28

W okresie zaborów gatunek poloneza zrósł się nierozerwalnie z polskim etosem narodowym. Deklarację patriotyzmu, jakim było tworzenie polonezów, widać u wielu twórców muzycznego romantyzmu, z Fryderykiem Chopinem, Henrykiem Wieniawskim i Stanisławem Moniuszką na czele. Juliusz Zarębski napisał trzy koncertowe polonezy na fortepian solo (a jeszcze jeden – niedużych rozmiarów – skomponował jako pierwsze ogniwo Suity polskiej op. 16).
Pierwszy z prezentowanych w zbiorze utworów – Grande Polonaise op. 6 powstał około 1881 roku. Kompozycję tę można potraktować jako mariaż heroiczno-dramatycznego wydźwięku polonezów Chopinowskich z koncepcją wirtuozowskiej wielkiej formy charakterystycznej dla twórczości Franza Liszta. Drugim w wydaniu polonezem, napisanym około 1880 roku, jest Polonaise mélancolique op. 10. Ten rozbudowany utwór po raz pierwszy został wydany przez wydawnictwo B. Schott’s Söhne w Moguncji w 1882 roku. Ostatni w zbiorze – Polonaise op. 28 – powstał w roku 1885. Widoczna jest tutaj – w porównaniu do pozostałych prezentowanych kompozycji – znacznie uproszczona faktura oraz rezygnacja ze stylu brillante.
W niniejszym tomie poprawiono błędy tekstowe, a także zaproponowano rozwiązania dotyczące aplikatury oraz pedalizacji.
Kompozycja przeznaczona dla profesjonalnych pianistów