Etiudy-kaprysy op. 10 Henryka Wieniawskiego (1835–1880) to jedna z najwartościowszych pozycji w kompozytorskiej spuściźnie wielkiego polskiego wirtuoza XIX w. Dedykowane znakomitemu i słynnemu naonczas skrzypkowi, Ferdinandowi Davidowi (1810–1873), kaprysy z L’École moderne śmiało można zestawić ze słynnymi Kaprysami Paganiniego. Nowe polskie wydanie L’École modernę opiera się przede wszystkim na lipskim wydaniu Bartholfa Senffa z r. 1854, które uznane zostało za pierwodruk. Jak dotąd nie udało się odnaleźć rękopisu kompozytora. Obecne wydanie nie jest wydaniem urtekstowym, lecz nazwać je możemy źródłowo- użytkowym. Redakcja bowiem starała się o jak najwierniejsze przekazanie utrwalonego w pierwodruku tekstu, uzupełniając go jedynie w miarę potrzeby swymi propozycjami, opartymi na długoletnim doświadczeniu estradowym i pedagogicznym, pozostającymi w zgodzie z dzisiejszą wiedzą o grze skrzypcowej i kryteriami estetycznymi. Propozycje nasze nie zacierają oznaczeń oryginalnych, gdyż uwidocznione zostały odmiennym graficznie sposobem: łukowania – linią przerywaną, oznaczenia palcowania – pismem prostym; wskazówki dotyczące dynamiki i spraw wyrazowych umieszczone w nawiasach pochodzą od redakcji. Nieliczne wskazówki kompozytora dotyczące palcowania i dynamiki drukowane są kursywą lub grubszą kreską. Uzupełniając autorskie wskazówki interpretacyjne, redakcja uznała za celowe dodanie pewnych określeń precyzujących charakterystykę utworu i sugerujących dobór właściwego dlań gatunku i nasilenia dźwięku, jak np.: mezza voce, con brio, grazioso, sonore e ben articolato i in. Tego rodzaju wskazówki mówią wykonawcy więcej niż stereotypowe forte lub piano.   Irena Dubiska Eugenia Umińska