I Sonata

„I Sonata" na fortepian skomponowana w 1949 roku, dzięki temu wydaniu, zamyka zbiór zachowanych i nieopublikowanych dotąd dzieł fortepianowych Bacewicz. Ujęta w cztery części (I. Moderato, II. Andante sostenuto, III. Scherzo, IV. Finale. Molto allegro) i trudna technicznie kompozycja wymaga od wykonawcy zarówno umiejętności niuansowania dynamiki, jak i dużej wrażliwości muzycznej. Bacewicz, oprócz charakterystycznego języka harmonicznego, miała bardzo specyficzne podejście do kwestii rytmu, często zawiłego i złożonego, ale zawsze efektownego, a zarazem bezpretensjonalnego i niewymuszonego. „Sonata” obfituje w bogactwo zabiegów kompozytorskich. Możemy zaobserwować tu różnorodne elementy rytmiczne, motywiczne i harmoniczne, które podlegają rozwojowi i transformacjom (Moderato), przejrzysty i klarowny liryczny sposób pisania utrzymany w śpiewnym, folklorystycznym stylu melodyki (Andante sostenuto), a także błyskotliwość i pęd, które chyba najlepiej oddają określenie, którym Bacewicz opisywała samą siebie przy pracy: „z motorkiem w tyłku” (Scherzo i Finale). W tym utworze genialny, wirtuozowski styl pisania kompozytorki ani na chwilę nie traci swojej artystycznej integralności ani silnego folklorystycznego charakteru.                                                                                  Peter Jablonski