Luci nella notte VI

Luci nella notte to szósta i, jak dotąd, ostatnia kompozycja Andrzeja Kwiecińskiego z cyklu o takim samym tytule, na który składają się utwory przeznaczone na różne zespoły. Ma ona jednoczęściową, ewolucyjną – choć zmiany następują prawie niezauważalnie – formę. Włoskie sformułowanie Luci nella notte można przetłumaczyć jako Światła pośród nocy, ale wieloznaczność wyrazu luci („światła”, „oczy”) nasuwa też skojarzenia z muzyką dawną, zwłaszcza imaginarium madrygału z XVI i początku XVII wieku, a także wyrastającej z podobnych źródeł twórczości Salvatore Sciarrina (zwłaszcza opery Luci mie traditrici – Oczy moje zdradzieckie). Oba te tropy znajdują swoje potwierdzenie w tkance muzycznej kompozycji. Pozornie statyczna forma dąży bowiem do emocjonalnej kulminacji: zmiany barwy zagęszczają się, a obok długich dźwięków pojawiają się strzępy zniekształconej melodii i harmonii – zawoalowane i krótkie aluzje do Moro lasso al mio duolo Carla Gesualda, opracowanego również przez Sciarrina w Le voci sottovetro (już w Luci nella notte IV Kwieciński cytował jeden z madrygałów księcia Venosy, również zaaranżowany przez włoskiego kompozytora w Le voci…). Luci nella notte VI okazuje się więc utworem traktującym nie tylko o barwie, ale też o nostalgicznym odpominaniu. Madrygał staje się przebłyskiem dawnego świata w ciemnościach niepamięci.   Dominika Micał