12 Etudes melodiques op. 124

Dwanaście etiud melodycznych na fortepian ma na celu ułatwienie pracy nad stylem i wykonaniem. Utwory prezentują średni stopień trudności, charakteryzują się zwartą budową i silnie obecnym komponentem melodycznym, w którym często można odnaleźć inspiracje muzyką polską. Nawiązują do osiągnięć dwóch filarów pedagogiki pianistycznej: szkoły Czernego i szkoły Clementiego, ale uwzględniają także specyficzny styl pianistyki francuskiej, wywodzącej się w linii prostej od wirtuozerii klawesynistów. Dominują w nich cechy salonowego stylu brillant, ale można zauważyć znaczną rozmaitość rodzajów faktury i sposobów figuracji. Taka konstrukcja ma na celu wszechstronny rozwój techniki pianistycznej ucznia oraz zróżnicowanie wyrazowe, które wymaga odpowiedniego dostosowania ekspresji i brzmienia. W zbiorze znajdują się zarówno utwory rozwijające drobną technikę palcową, jak i technikę pasażową, podwójnych dźwięków (tercje i seksty) oraz oktawową – w tym oktawy łamane.