Suita

Suitę na dwa fortepiany Józefa Świdra można uznać za jeden z najciekawszych utworów polskiego repertuaru duetowego XX wieku. Inspiracją dla kompozytora były góry, a sam utwór stanowi neoklasyczną interpretację tradycyjnej formy suity, utrzymaną w duchu estetyki francuskiej szkoły kompozytorskiej. Składająca się z pięciu części kompozycja łączy przejrzystość faktury z lekkością wyrazu, wykorzystując kontrasty charakteru i tempa typowe dla gatunku.

Pierwsza część, szorstkie Allegro, ma wyraz „zbójnicki”, natomiast Moderato w rytmie 5/4 to stylizowany, humorystyczny gawot. Centralne Presto wyróżnia ulotny i zróżnicowany charakter, podczas gdy Recitativo nawiązuje do improwizowanej narracji. Całość zamyka finał o motorycznym, toccatowym charakterze (Vivo). Suita charakteryzuje się wyrównanym poziomem trudności partii obu fortepianów, wirtuozerią i świetną konstrukcją formalną, co czyni ją atrakcyjną zarówno dla wykonawców, jak i słuchaczy.

Publikacja przeznaczona jest dla zaawansowanych pianistów, studentów akademii muzycznych oraz wybitnych uczniów szkół muzycznych II stopnia.