Bez muzyki, bez śpiewu nie ma świata

Wilamowice – niewielkie miasteczko na południu Polski, pod wieloma względami jest zupełnie wyjątkowe. Zasiedlone w XII wieku przez osadników germańskich, przez długie lata zachowywało swoją odrębność kulturową. Jego mieszkańcy posługiwali się własnym językiem, posiadali odmienne stroje i zwyczaje. Dzięki swoim talentom kupieckim szybko się też bogacili, co przyczyniało się do rozkwitu miasta i jego kultury.

W XX wieku sytuacja zaczęła się jednak zmieniać na skutek wydarzeń wojennych i powojennych. Kultura wilamowska zaczęła zanikać. Dzięki wysiłkom badaczy i lokalnych aktywistów czynione są dziś starania o rewitalizację języka i stroju. Wiele na ten temat już napisano. Tematem całkiem niezbadanym do niedawna pozostawała kwestia kultury muzycznej Wilamowic. Ta książka stara się ten brak uzupełnić.

Na podstawie badań etnograficznych, a także materiałów archiwalnych autorka próbuje dokonać rekonstrukcji dawnej dźwiękosfery Wilamowic, a także pokazać, jak muzyka funkcjonuje tam dziś. Czym jest dla Wilamowian, w jakich sytuacjach staje się ważna, w jaki sposób przyczynia się do postrzegania własnego dziedzictwa i tożsamości. W końcu stara się odpowiedzieć na pytanie, czy jest coś takiego, jak muzyka wilamowska i jaka ona jest.

Książka wzbogacona jest o aneks zawierający teksty wilamowskich piosenek wraz z ich tłumaczeniem na język polski.