Koncert skrzypcowy A-dur

Koncert  ma tradycyjną, trzyczęściową budowę: allegro sonatowe trzyczłonowa część wolna: ABA1 finał w formie ronda. W przeciwieństwie do późniejszych, owianych głębokim tragizmem i pesymistyczną refleksją poematów, Koncert utrzymany jest w pogodnym, chwilami wręcz młodzieńczo-optymistycznym klimacie. Pełne wigoru epizody wirtuozowskie, znamionujące dogłębną znajomość tajników instrumentu, sąsiadują z ustępami kantylenowymi, przepojonymi oryginalnym słowiańskim liryzmem ( zapowiedź Karłowiczowskiej nuty, charakterystycznej dla poematów). Utwór, wdzięczny dla wykonawcy (choć trudny i zdradliwy), jest również w pełni satysfakcjonujący dla słuchacza i często gości na polskich estradach. Jednak mimo niepodważalnych walorów i świetnych kreatorów partii solowej (W. Wiłkomirska, K. A. Kulka, K. Danczowska), nie znalazł szerszego uznania wśród skrzypków innych nacji. W ciągu rozwojowym polskiej muzyki skrzypcowej stanowi ogniwo pośrednie między wirtuozowskimi koncertami K. Lipińskiego i H. Wieniawskiego, a koncertami współczesnych kompozytorów, od K. Szymanowskiego poczynając. [J. Kusiak, Przewodnik po muzyce koncertowej, PWM 2003]