Młodzieńcza kompozycja Wojciecha Kilara, wpisująca się w nurt jego twórczości awangardowej. Oparta na materiale szmerowo-perkusyjnym, wykorzystuje niekonwencjonalne efekty wokalne (np. okrzyki trobriandzkich piosenek louwa) oraz instrumentalne (m.in. arpeggia za podstawkiem, pizzicato wydobywane plektronem). Głównym czynnikiem formotwórczym w utworze jest dynamika, którą kompozytor obrazuje w partyturze w szczególny sposób graficzny za pomocą wykresu osi czasu.