Marta Ptaszyńska słynie z niesamowitej wyobraźni w dobieraniu barwnych brzmień w swoich kompozycjach. W niedługim, trwającym kilkanaście minut utworze Barwy niewidzialnych ogrodów, oczarowuje słuchaczy i wykonawców zestawieniem brzmienia klarnetu, harfy i wiolonczeli. Z instrumentów wydobywa przeróżne kolory: delikatne szumy, arabeskowe, półprzezroczyste figuracje, dźwięczne, nasycone pizzicata, rozedrgane tremola. Bogatą paletą ilustruje zmienne zjawiska, początkowo tajemnicze, niedookreślone, z czasem lekkie i ruchliwe, a nawet energiczne, lecz także z nutką melancholii. Czy to wszystko? Wsłuchaj się uważnie, jak brzmią niewidzialne ogrody.