Sonata F-dur op. 10 to pierwszy utwór cyklu. Jest utrzymany w stylu haydnowskich sonat na ten sam zestaw instrumentalny. Jest perłą w polskiej muzyce kameralnej. W rodzimej literaturze skrzypcowej
mało mamy dzieł pochodzących z tego okresu. Warto dziś zwrócić się więc ku twórczości Elsnera, by odkryć piękno zawarte w partyturach wszystkich jego Sonat op. 10.

Trzy sonaty op. 10 na fortepian i skrzypce w tonacjach F-dur, D-dur, Es-dur to pełne uroku dzieła. Elsner w tych kameralnych utworach ujawnił swój nietuzinkowy talent twórczy. Kompozycje mienią się pomysłowością tematyczną i doskonałym warsztatem instrumentalnym. Części pierwsze wszystkich cyklów są allegrami sonatowymi z dobrze skonfigurowanym dualizmem tematycznym, a finały (F-dur, D-dur) – klasycznymi rondami z  melodyczno-rytmiczną charakterystyką ludowego tańca. Części drugie to: aria-pieśń (F-dur), scherzo w formie wariacyjnej (D-dur) i wariacje charakterystyczne (Es-dur) z urokliwym polonezem na zakończenie cyklu. W Sonatach Elsner śmiało eksperymentuje z formą i artykulacją. Zamienia np. kolejność tematów w repryzie, najpierw prezentując w tonice temat drugi, by jeszcze przed codą pokazać temat główny (F-dur, D-dur). Kompozytor w sposób bardzo precyzyjny podchodzi też do artykulacji.