Intermezzo

Nieco cierpka, acz tonalna harmonika  kontrastuje z potoczystym, motorycznym biegiem ósemek. Partia fortepianu niemal całkowicie została zdominowana przez ten właśnie rytm, przez co utwór zyskuje postać swoistego ''perpetuum mobile''. Czytelna konstrukcja formalna opiera się w zasadzie na modelu ABA, jednakże nie brak tu elementów wskazujących wyraźnie na myślenie wariacyjne. Kompozytor zapobiegł monotonii rytmicznej, wprowadzając częste zmiany metrum. Początek dzieła należy do fortepianu inicjuje on ''kostyczny'', suchy bieg ósemek. Na tle jednorodnego akompaniamentu klarnet prezentuje główny motyw, sugestywnie przypominający ironiczny grymas. Motyw ten ukazuje się kilkakrotnie w pierwszym odcinku formalnym (czyli ''A''), raz po raz ulegając deformacjom czy rozczłonkowaniu. Pojawiają się także pochody szesnastkowe. W środkowej sekcji formalnej (B) kompozytor wprowadza nowy motyw - szerokointerwałowe pochody ćwierćnut, w kierunku wstępującym (''do góry''), co wydatnie potęguje napięcie emocjonalne. Motyw ten jest zestawiany z poprzednio już ukazanymi, co czyni z odcinka ''B'' swojego rodzaju przetworzenie. Także i główna myśl utworu ów ''grymaśny'' motyw klarnetu obecna jest tutaj pod nieco zdeformowaną postacią. W końcowej sekcji formalnej (A') wszystkie motywy powracają, rywalizując z sobą. Napięcie rośnie konsekwentnie aż do końca utworu, zwieńczonego brutalnymi akordami fortepianu.