W liście pisanym do żony 7 października 1791 r. wspomina Mozart, że właśnie kończy instrumentację ''Ronda'' z ''Koncertu'' dla Stadlera. Powyższa wzmianka dotyczy ''Koncertu A-dur KV 622 na klarnet''. Był to ostatni koncert na instrument solowy z towarzyszeniem orkiestry napisany przez Mozarta - w niespełna dwa miesiące później znakomity kompozytor zakończył życie. Znakomici badacze twórczości Mozarta podkreślają niezwykłość faktury tego koncertu. Mozart odkrył w nim nowe możliwości brzmieniowe klarnetu, szczególnie jego niskiego rejestru, który bywa wykorzystywany tu nawet jako bas dla orkiestry. Często napotykamy figuracje w małej oktawie, a kilkakrotnie zostaje osiągnięta dolna granica skali dźwiękowej klarnetu. Solista ma szerokie możliwości pokazania swego kunsztu wykonawczego w tym koncercie Mozarta, utwór stwarza okazje, zwłaszcza w I i II części, do prowadzenia szerokiej kantyleny tematów, ponadto daje wyjątkową sposobność do zabłyśnięcia wirtuozowskim opanowaniem figuracji akordowych, gam, pasaży, spotykanych w przeróżnych wariantach artykulacyjnych. Koncert ten jest zaliczany do podstawowej literatury pedagogicznej; w toku studiów każdy uczeń lub student powinien się z nim zapoznać.