Kino muzyczne ma trwałe miejsce w historii kinematografii i choć niedoceniane, a właściwie wręcz niedostrzegane przez naszych krytyków, historyków filmu, publicystów, to jednak cieszyło się i cieszy wśród publiczności niesłabnącym powodzeniem. Jako odrębny gatunek, film muzyczny już praktycznie nie istnieje, przegrał rywalizację z kinem akcji. Ale przeżył swoje wspaniałe ćwierćwiecze pełne chwały, tłumów przed kasami i przebojów śpiewanych przez cały świat. Były to czasy Freda Astaire'a i Ginger Rogers, Dicka Powella i Ruby Keelera, Jeanette MacDonald i Maurice'a Chevaliera, a później Nelsona Eddy, czasy genialnego choreografa Busby Berkeleya i jego pełnego inwencji następcy, Gene Kelly'ego, czasy obejmujące lata 1930-1955. Przewodnik po filmach muzycznych oprowadza nas zatem głównie po świecie, którego już nie ma. Istnieje tylko na ekranach iluzjonów i w naszej pamięci; jego celem jest odświeżenie tej pamięci i utrwalenie jej. Obejmuje omówienia ponad 280 filmów muzycznych: najwybitniejszych, najpopularniejszych lub z jakichś szczególnych względów istotnych dla polskiego widza.
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}