Danse vive

Danse vive powstał w 1939 roku, swoje prawykonanie miał, jak większość utworów tego czasu, we wspomnianym przez kompozytora, słynnym, okupacyjnym Salonie Sztuki przy Nowym Świecie 27 w Warszawie, prowadzonym przez Bolesława Woytowicza. Lech Miklaszewski dokonał także pierwszego, archiwalnego nagrania utworu dla Polskiego Radia we wrześniu 1946 roku. Po długim okresie niebytu Danse vive pojawił się nieoczekiwanie podczas koncertu inaugurującego VII Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, 21 września 1963 roku. Władysław Kędra, po wykonaniu Koncertu fortepianowego Tadeusza Szeligowskiego z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Krenza, zagrał utwór Kisielewskiego na bis. Mieczysław Tomaszewski w rozmowie z Joanną Pruszyńską określa Danse vive jako toccatę41. Istotnie swobodna, niemal improwizowana forma, figuracyjna faktura a jednocześnie równomierny, inkrustowany synkopowanymi sforzatami rytm (mimo kilkakrotnej zmiany metrum) nadają kompozycji taki charakter. A jednocześnie Danse vive można określić jako apoteozę krakowiaka, żywego, galicyjskiego tańca, którego pełny temat na 44 ukazuje się w utworze raz tylko, po gęstniejącym, figuracyjnym wstępie, wcale nie zapowiadającym ludowej melodii. [M. Gąsiorowska, Kisielewski, PWM 2011]