Sonata

Sonata na klarnet i fortepian zaliczona została przez Ministerstwo Kultury i Sztuki do cyklu utworów pedagogicznych, wydana w ramach takiego właśnie zbioru przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne, estetycznie należy do kręgu utworów rodem z wesołego miasteczka. Pozornie nieskomplikowana faktura partii solowej i dosyć trudny akompaniament fortepianu tworzą całość, która od młodych wykonawców wymaga niesłychanej uwagi, zgrania, muzykalności i... poczucia humoru. Bo pod poważną nazwą sonata kryje się muzyka prawdziwie wesoła i to w szczególny sposób, daleki od wszelkiej trywialności. Można powiedzieć, że jest to kwintesencja wesołości neoklasycznej, poczucia humoru wyrafinowanego, czułego na wszelkie, wysokie style, zdolnego wszakże do lekkiego, ironicznego wobec nich dystansu. [M. Gąsiorowska, Kisielewski, PWM 2011]