Monodia i fuga

Jednostajny ósemkowy puls tworzy niekończącą się melodię, która stopniowo wędruje od najwyższego do najniższego rejestru. Jej główny motyw ukazuje się na przemian w prawej i lewej ręce. Dominują tu zagadkowość, oczekiwanie i niepewność.    Czterogłosowa Fuga ma klasyczną budowę polifoniczną. Składa się z dwóch części: pierwszej o charakterze szybkiej i dynamicznej toccaty i drugiej bardzo powolnej, spokojnej. Zamyka ją koda nawiązującą do początku. Charakterystyczną cechą Fugi jest równy puls: w pierwszej części szesnastkowy, w drugiej półnutowy. To dzięki niemu zaciera się jej polifoniczny charakter.