Improwizacja

na klarnet i fortepian to zwarta, jednoczęściowa kompozycja o wyraźnie naszkicowanych podziałach formalnych. Quasi-improwizacyjny, dwudziestopięciotaktowy wstęp klarnetu ukazuje walory brzmieniowe instrumentu, prowadząc linię melodyczną głównie w dolnym rejestrze. Nieco ironicznego charakteru nadaje kompozycji wejście akompaniamentu fortepianowego w tempie Vivo, stanowiącego tło dla figuracji klarnetowych, które doprowadzają ponownie do solowej improwizacji instrumentu dętego. Po niej następuje główna część utworu w tempie Allegro ma non troppo, z wyraźnie rozbudowaną partią klarnetu. Fragment ten niewątpliwie nawiązuje do nurtu neoklasycznego. na klarnet i fortepian napisana została jesienią 1991 roku. Kompozytor tak wspominał ten moment w swych zapiskach: „16 października 1991 roku: cały dzień spędzony przy komputerze – tym razem twórczo, bo ukończony został kawałek klarnetowy zamówiony przez Katedrę Instrumentów Dętych”.