Suita

Suitę na cztery puzony Kazimierza Serockiego cechuje mistrzowska konstrukcja oparta na tradycyjnej zasadzie naprzemienności szybkich i wolnych części, charakterystycznej dla renesansowych i barokowych suit. Utwór składa się z siedmiu zwięzłych części, każda z nich ukazująca różne możliwości wyrazowe i techniczne zespołu puzonów.

Otwierająca Intrada, inspirowana wczesnobarokową canzoną, wyróżnia się energicznym rytmem i wyrazistą melodyką. Następujący po niej Kanon wnosi nostalgiczny nastrój, oparty na temacie imitowanym w najwyższych głosach i rytmicznej inwersji w głosie najniższym. Centralną część stanowi prosty, lecz ujmujący homofoniczny Chorał, nawiązujący do tradycji Beethovenowskich „equali”, gdzie wszystkie głosy pozostają równorzędne.

Lekkości i humoru wprowadzają Interludium i Intermezzo, obie części wykonane w permanentnym staccato. Następująca Arietta, dostojna i subtelna, wykorzystuje efekty dźwiękowe przypominające bicie dzwonów i echo, wprowadzając archaizujący klimat. Suitę wieńczy porywająca Toccatina – wirtuozowski finał, pełen energii i popisowego charakteru.