Sonata D-dur Józefa Elsnera to drugie ogniwo cyklu op. 10 skomponowanego na fortepian i skrzypce. Utrzymana jest w stylu haydnowskim. Jeśli idzie o charakterystykę dualizmu tematycznego, to jest ona odmienna od swojej poprzedniczki, Sonaty F-dur. O ile tam tematy były liryczne sensu stricto, to w Sonacie D-dur należałoby je nazwać raczej narracyjnymi, przy czym temat główny ma charakter bardziej opowiadający, deklamacyjny, a poboczny – pogodny, z nutką delikatnej kokieterii. Tutaj też Elsner, odmiennie niż w Sonacie nr 1, daje priorytet fortepianowi, który intonuje tematy jako pierwszy.

Sonaty op. 10 Józefa Elsnera to kolekcja trzech klejnotów polskiej muzyki kameralnej. Właściwie trudno zdecydować, który piękniejszy. Szczerze zachęcam do ich poznania i artystycznego „posiadania”.

Sławomir Tomasik