I Koncert fortepianowy E-dur

W pierwszych dekadach XIX wieku, obok kiełkującego romantyzmu i wirtuozowsko-sentymentalnego nurtu brillant, wiodący wpływ na muzykę polską miała nadal tradycja postklasyczna, determinująca konwencjonalizm języka rodzimej twórczości. Takie też cechy wykazuje trzyczęściowy I Koncert fortepianowy E-dur, którego rękopis – w odróżnieniu od drugiego Koncertu – miał szczęście zachować się zarówno w wersji solowej, jak i partyturowej.

Skrajne części utworu (I. Allegro; III. Rondo) ukazują rozbudowany warsztat wirtuozowski, jaki Krogulski zdążył opanować zapewne w trakcie swej krótkiej, acz intensywnej kariery estradowej – wiadomo bowiem, iż podczas występów wykonywał koncerty m.in. Friedricha Kalkbrennera, Ignaza Moschelesa i Johanna Nepomuka Hummla. Sentymentalny, uliryczniony ton dochodzi do głosu szczególnie w drugiej części Koncertu (Adagio). Cała kompozycja odznacza się nadzwyczaj dojrzałą inwencją melodyczno-fakturalną, zważywszy na młody wiek kompozytora. Bogactwo fakturalnych środków odpowiada pianistycznym
umiejętnościom Krogulskiego, którego grę ceniono szczególnie za techniczną biegłość, nieskazitelną precyzję rytmiczną, wyczucie barwy i piękno wyrazu.