Dwadzieścia cztery miniatury ujęte w tym wydaniu powstawały jako materiał muzyczny przeznaczony do publikacji na albumie fonograficznym 24 Preludes & Improvisations, wydanym przez Decca Classics w 2017 roku. W utworach odnaleźć można odniesienia do wielu odmian jazzu, a także do muzyki klasycznej wielkich mistrzów i nurtów takich jak impresjonizm, punktualizm czy minimalizm. Inspiracje czerpane są również z polskiego folkloru oraz muzyki Indonezji, co stanowi niezwykle różnorodną mozaikę stylistyczną.

Liczba i układ Preludiów sugeruje związek z Das wohltemperierte Klavier Johanna Sebastiana Bacha – kolejne utwory ułożone są według chromatycznego następstwa równoimiennych tonacji durowych i molowych: pierwsze Preludium jest w tonacji C-dur, a ostatnie – w h-moll. Każde Preludium przechodzić ma bezpośrednio w Improwizację w tej samej tonacji. Ze strony Orzechowskiego układ ten był przewrotną propozycją, prowokującą do nowego spojrzenia na podporządkowanie muzycznym regułom. Wykonawca Preludium może zdecydować się na interpretację samej tylko miniatury, lecz jeśli podejmie się także następującej po niej Improwizacji, istotniejsze od „pozostawania w tonacji” będzie wyraz indywidualnej postawy względem niej.

Dodatek do publikacji stanowią autorskie uwagi, zamieszczone na końcu zeszytu, pogłębiające kontekst improwizacyjny całego cyklu, zachęcające wykonawców do bardziej indywidualnego potraktowania swojej gry oraz szukania własnych twórczych pomysłów.

-----------------------------

„Pierwsza edycja Preludiów ukazuje się dopiero teraz, bo nie zwykłem zapisywać kompozycji na fortepian solo. Pracując nad nimi, początkowo skupiłem się na samej muzyce, a w następnej kolejności opisałem założenia cyklu w mojej pracy doktorskiej. Tłumaczę w niej zresztą, jak istotny jest brak „pośrednictwa” notacji między mną a tym, co tworzę, oraz jaką rolę pełni w tym improwizacja.
        Myślę jednak, że Preludia w formie tekstu nutowego mogą przydać się komuś, kto chciałby odczytać je na swój sposób, wzbogacając o własne improwizacje.”

 Piotr Orzechowski