Aria z opery Bildbeschreibung

Muzyczną osią opery Bildbeschreibung są relacje między solistycznie traktowanymi instrumentami, których partie zasadzają się na realizacji przez wykonawców warstw dźwiękowych – rozumianych nie tylko jako eksploracja własnego instrumentu, ale przede wszystkim prezentacja lub dźwiękowa reprezentacja tekstu. Rzecz w tym, że każdy z głosów kreuje obszar „opisania obrazu”, czyli ma pro-wadzić odbiorcę do stawiania pytań: co było wcześniej? jak to się stało? Wielość i wieloznaczność tych – mimo wszystko jednak – domysłów daje otwarty katalog wy-obrażeń. Skoro otwarty, to nie sposób wskazać liczbę skojarzeń, która byłaby właściwa – zbyt duża lub zbyt mała. Po prostu większa całość postrzegana z perspektywy jednego solisty lub przez pryzmat jednej tylko arii uprawnia do eksponowania idei Bildbeschreibung tak, jak każdy obraz można zacząć oglądać lub analizować, wychodząc od pojedynczego detalu, motywu, jednej postaci. Aria ta nie jest zatem wyimkiem na podobieństwo szlagierów z historii klasycznej opery. Jest soczewką, która – tak jak ma to miejsce w całej operze Bildbeschreibung – skupia uwagę na wybranym detalu, a sam solista, nie mając komfortu pokazania się na tle całego wydarzenia, od pierwszej sekundy kusi do obmyśla¬nia genezy Bildbeschreibung. Agata Zubel