Zygmunt Mycielski skomponował Brzezinę w 1951 roku, kiedy gościł u Jarosława Iwaszkiewicza w Stawisku. Słowa zaczerpnął z przedwojennego opowiadania pisarza pod tym samym tytułem. Tam jest to piosenka, którą śpiewa towarzysząca umierającemu bohaterowi wiejska dziewczyna, Malina. Prosta lamentacja ludowa w opracowaniu kompozytora nabiera wysoce artystycznego wymiaru. Melodia emanuje emocjami; jest liryczna i pełna melancholii, o wyrazistej ekspresji. Melizmatycznie traktowany głos solowy swobodnie oplata się wokół centralnych dźwięków, uwydatniając kunsztowny rysunek melodyczny. Partia fortepianu dopełnia harmonicznie głos wiodący. Podejmując z linią solową nieustanny dialog, bierze także udział w budowaniu głęboko ekspresyjnej narracji. Przejmujący
jest już początek pieśni, sopran intonuje tu bolesną skargę w najwyższym rejestrze. W kolejnych powtórzeniach kompozytor redukuje intensywność emocji, przechodząc w nastrój smutku i jednocześnie pogodzenia się z tym, co nieuchronne. Lamentacyjne zawodzenie nawiązuje co prawda do tradycyjnych pieśni pogrzebowych, jednak Brzezinie daleko do prostej ludowości. W utworze dominują
rozpacz utraconej miłości i przeczucie śmierci, ujęte w artystyczną formę. (...) 

Beata Bolesławska-Lewandowska