Pieśń Brzezina Zygmunta Mycielskiego powstała pierwotnie jako utwór przeznaczony na sopran i fortepian. Kompozytor napisał ją w 1951 roku, kiedy gościł u Jarosława Iwaszkiewicza w Stawisku. Niemal od razu rozpisał także wersję na sopran i kwintet smyczkowy, by dodać kompozycji brzmieniowego wyrafinowania. Mycielski myślał też o możliwym wykonaniu pieśni przez większą obsadę, w jego rękopisie pojawia się bowiem zapis, według którego partie I i II skrzypiec oraz altówki są zdwojone, a wiolonczeli i kontrabasu pojedyncze. Rękopis kameralnej odsłony utworu zadedykował poecie. Słowa pieśni pochodzą z przedwojennego opowiadania Brzezina Jarosława Iwaszkiewicza. Tam jest to piosenka, którą śpiewa towarzysząca umierającemu bohaterowi wiejska dziewczyna, Malina.
Prosta lamentacja ludowa w opracowaniu kompozytora nabiera wysoce artystycznego wymiaru. Melodia emanuje emocjami; jest liryczna i pełna melancholii, o wyrazistej ekspresji. Melizmatycznie traktowany głos solowy swobodnie oplata się wokół centralnych dźwięków, uwydatniając kunsztowny rysunek melodyczny. Partie instrumentalne dopełniają harmonicznie głos wiodący, mają także udział w budowaniu głęboko ekspresyjnego, całościowego toku narracji. Przejmujący jest już początek pieśni, sopran intonuje tu bolesną skargę w najwyższym rejestrze. W kolejnych powtórzeniach kompozytor redukuje intensywność emocji, przechodząc w nastrój smutku i jednocześnie pogodzenia się z tym, co nieuchronne. Lamentacyjne zawodzenie nawiązuje co prawda do tradycyjnych pieśni pogrzebowych, jednak Brzezinie daleko do prostej ludowości. W utworze dominują rozpacz utraconej miłości i przeczucie śmierci, ujęte w artystyczną formę. (...) 

Beata Bolesławska-Lewandowska