Dwa mazurki salonowe op. 12

Mazurek jako stylizowany utwór samoistny był gatunkiem bardzo popularnym w muzyce polskiej XIX wieku, zwłaszcza poczynając od lat trzydziestych. Uprawiali go niemal wszyscy polscy kompozytorzy. Mazurki przeznaczone były najczęściej na fortepian lub – rzadziej – na skrzypce z fortepianem. Wieniawski skomponował dziewięć mazurków, z czego siedem zostało wydanych przez kompozytora (opp. 3,12, 19 oraz 2 mazurki nieopusowane), a dwa niewydane zaginęły. Wszystkie mazurki należą do utworów wczesnych, pochodzą bowiem z pierwszej połowy lat 50. XIX w.; jedynie najpóźniejsze mazurki, op. 19, datowane są na rok 1860. Później kompozytor już nie sięga do tego gatunku. Mazurki op. 12, pierwszy La Champêtre (Sielanka), drugi Chanson polonaise, zostały skomponowane w 1853 roku 1, czyli przez zaledwie 18-letniego kompozytora.