W pieśni tej przeciwstawione są dwa typy bohaterów niefrasobliwe dzwonki naigrawające się z wieży kościoła z zakopanego w ziemi, wielkiego dzwonu. () prezentacja dzwonków odbywa się na tle filuternego, szesnastkowego, wznoszącego się ku górze akordowego ostinato (). Głos dzwonków odmalowany jest ilustracyjnie przez dwudźwiękowe wypowiedzi, potem skandowanie w jednym dźwięku. Odpowiedź wielkiego, nieszczęśliwego dzwonu odbywa się w nastroju lugubre(), przy akompaniamencie poważnych, ujętych w ostinatową formułę, akordów fortepianu. Pod koniec utworu wraca jednak trzpiotowata, zanikająca fortepianowa dewiza małych dzwonków. [M. Gąsiorowska, Bacewicz, PWM Kraków, 1999]