Étude-trille op. 53

Étude-trille op. 53 powstała w 1859 roku i jest etiudą koncertową w stylu romantycznym. Podstawową trudnością wykonawczą, na którą wskazuje tytuł jest artykulacja związana z wykorzystaniem tryli, a sam pomysł muzyczny zdaje się być inspirowany finałem Sonaty C-dur op. 53 Ludwiga van Beethovena. Etiuda prezentuje typową dla utworów fortepianowych Nowakowskiego formę polegającą na opracowywaniu tematu w sposób gradacyjny pod względem fakturalnym i dynamicznym. Palcowanie zawarte w tekście nutowym jest w całości propozycją autora opracowania. Należy nadmienić, że wyznacznikiem koncepcji w tym względzie nie było podążanie układami typowymi dla aplikatury fortepianowej I poł. XIX wieku, lecz – ze względu na większy ciężar i głębokość klawiszy współczesnego fortepianu – ideą naczelną było sugerowanie rozwiązań, które będą w sposób możliwie komfortowy ułatwiać wykonanie poszczególnych figur na dostępnych dzisiaj instrumentach. Zamieszczona w tekście nutowym pedalizacja jest w całości oryginalną koncepcją kompozytora.                                                                                             Marek Szlezer