Fuga, Op. 11 Franciszka Lessla to przykład wczesnego stylu brillant, który łączy klasycystyczną precyzję wykonawczą z nowatorskimi technikami, zapowiadającymi późniejszą epokę wirtuozerii. Utwór, wydany w 1812 roku, powstał w czasie, gdy Lessel intensywnie rozwijał swoją twórczość fortepianową.

Nie jest to typowa wprawka polifoniczna, lecz monumentalny utwór koncertowy, w którym kompozytor demonstruje kunszt w przetwarzaniu tematów i prowadzeniu wielogłosowej narracji. Fuga wyróżnia się zarówno wirtuozerią, jak i głębią muzyczną, będąc świadectwem przejścia od klasycyzmu do bardziej ekspresyjnych form romantycznych.