Halka jest rezultatem interesującego połączenia konwencji francuskiej grand opera z lokalnym, polskim kolorytem. Pomysły muzyczne są dość typowe dla twórczości operowej tych czasów: rozbudowane recytatywy, wielkie arie - sopranowa i tenorowa, sceny chóralne i ''góralska'' scena baletowa w III akcie. Halka wykonywana następnie w Pradze (1868 pod dyr. B. Smetany), Moskwie (1869) i Petersburgu (1870) zyskała Moniuszce renomę czołowego słowiańskiego kompozytora.