II Kwartet smyczkowy

'II Kwartet smyczkowy napisałem na początku 1969 roku. Punktem wyjścia przy komponowaniu tego utworu była dla mnie liczba cztery. Utwór napisany jest dla czterech muzyków, jednoczęściowa forma rozpada się na cztery epizody, podstawowym interwałem jest kwarta, jednostką rytmiczną jesz ćwierć, wreszcie w Kwartecie występują cztery zasadnicze sposoby grania: arco, pizzicato, legno battuto i col legno. Także interwale dwunastodźwiękowej serii pierwszego epizodu eksponują przede wszystkim kwartę. Utwór rozpoczyna się krótkim motywem przewodnim, zbudowanym z jednego, nieregularnie powtarzanego dźwięku - c. Ten motyw spełnia także funkcję łącznika pomiędzy kolejnymi epizodami, oraz pojawia się także na końcu utworu, gdzie grany jest przez wszystkich muzyków równocześnie, jednakże w różnych tempach. Pierwszy epizod Kwartetu jest najbardziej dramatyczny. Jej myśli muzyczne bezpośrednio wywodzą się z motywu przewodniego. W całym Kwartecie epizod spełnia podobną funkcję co pierwsza część sonaty klasycznej - posiada największy ''ciężar gatunkowy'', najbardziej 'symfoniczny rozwój'', jest też najbardziej rozbudowany. Jego antytezą jest następny epizod - szczególnie kolorystyczny fragment Kwartetu. W przeciwieństwie do dynamicznego fortissima początku dominują tu efekty szmerowo-perkusyjne, punktualistyczna faktura, dynamika pianissimo. III epizod na samym początku jest jakby scherzem. Drobne szybkie wartości, ustawiczne zmiany kolorystyczne, urozmaicona gra wydarzeń dźwiękowych - wszystko to stopniowo zagęszcza się i prowadzi do kulminacji całego Kwartetu. We fragmencie tym przewidziane zostały pewne dowolności przebiegu muzycznego. Ostatni epizod jest szeroko rozbudowaną kodą i zawiera pewne analogie do poprzednich fragmentów Kwartetu, by wreszcie nawiązać do początku utworu.