Między zapisem a wykonaniem wielodźwięków skrzypcowych

Wykonanie akordów na skrzypcach odbiega od ich zapisu, co wynika z natury instrumentu. Problem ten szczególnie często występuje w twórczości na skrzypce solo kompozytorów niemieckich. Notacja polifoniczna, pozwalająca rozeznać się w przebiegu harmonicznym dzieła, jest jak gdyby jego szkicem. Zmusza to skrzypka do twórczych poszukiwań. Brzmienie wielodźwięków zależy ostatecznie od wykonawcy — jego wiedzy, umiejętności, wyboru instrumentu oraz wnętrza, w jakim zabrzmi utwór. Problematykę tę podjęto w niniejszej pracy. Spis treści : Przedmowa Wstęp 1. Rozwój twórczości na skrzypce solo bez akompaniamentu w Niemczech — rys historyczny 1.1. Rozwój muzyki na skrzypce bez akompaniamentu od Johannesa Schopa do Friedricha Wilhelma Rusta 1.2. Rozwój muzyki skrzypcowej bez akompaniamentu w Niemczech od roku 1900 1.3. Podsumowanie 2. Ocena twórczości na skrzypce solo bez akompaniamentu 2.1. Charles Avison 2..2. Arnold Schering i Albert Schweitzer — smyczek „bachowski” 2.3. Carl Flesch 2.4. Tadeusz Wroński 2.5. Podsumowanie 3. Podręczniki skrzypcowe wobec techniki wykonywania wielodźwięków 3.1. Przykładowe zalecenia z podręczników: Josepha Barnabé Saint-Sevina zwanego L’Abbé le Fils; Théodore’a-Jeana Tarade’a; Bartolomea Campagnolego; Louisa Spohra; Pierre’a Baillota; Leopolda Auera; Carla Flescha; Ivana Galamiana; Tadeusza Wrońskiego 3.2. Problemy lewej ręki przy wykonywaniu akordów — Flesch, Feliński, Galamian 3.3. Podsumowanie 4. Wielodźwięki skrzypcowe – zapis a wykonanie 4.1. O pochodzeniu tradycji wielodźwięków skrzypcowych 4.2. Stosunek lutniowej i skrzypcowej praktyki wykonawczej do zapisu wielogłosu 4.3. Zagadnienia związane z wykonaniem wielodźwięków 4.3.1. Arpeggiowanie, łamanie oraz równoczesne wydobycie dźwięków składowych akordu na skrzypcach 4.3.2. Arpeggia modelowe 4.3.3. Skracanie wartości rytmicznych w wielodźwiękach 4.3.4. Gra w dwugłosie i związane z tym stosowanie ligatur 4.3.5. Wielodźwięki polifoniczne 4.3.6. Warunki akustyczne oraz „słuchanie wewnętrzne” 4.4. Podsumowanie 5. Biogramy twórców 5.1. Heinrich Ignaz Franz von Biber 5.2. Johann Paul von Westhoff 5.3. Johann Georg Pisendel 5.4. Max Reger 6. Charakterystyka wybranych dzieł 6.1. Heinrich Ignaz Franz von Biber — Sonata XVI „Passagalia” 6.2 Johann Paul von Westhoff — Suita nr 1 6.3. Johann Georg Pisendel — Sonata à Violino Solo senza Basso 6.4. Max Reger — Präludium und Fuge e-moll op. 117 nr 3 7. Redakcja omawianych dzieł Heinrich Ignaz Franz von Biber — Sonata XVI „Passagalia” Johann Paul von Westhoff — Suita nr 1 Johann Georg Pisendel — Sonàta a Violino Solo senza Basso Max Reger — Präludium und Fuge op. 117 nr 3 Zakończenie Bibliografia Indeks nazwisk Opis płyty