Sonata

Sonata na obój i fortepian z 1937 r. zawdzięcza swe powstanie wybitnemu polskiemu oboiście Sewerynowi Śnieckowskiemu i jemu też została poświęcona.

Sonata napisana w pierwszym, najbardziej klasycznym okresie twórczości, jest utworem trzyczęściowym z pierwszą częścią Allegro ma non troppo najbardziej rozbudowaną, w formie typowego allegra sonatowego z ekspozycją i repryzą. Pierwszy temat z charakterystyczną, opadającą tercją, zgrabnie urytmizowany, pojawia się w tonacji D-dur i już w pierwszym takcie zostaje złamany molową subdominantą. Drugi temat kontrastujący z pierwszym jest spokojny i melodyjny. Pojawiają się ciekawe pomysły harmoniczne i melodyczne, a także rytmiczne przesunięcia, wyprzedzenia potęgujące motorykę utworu tak bardzo typową dla tego okresu twórczości. Taneczna druga część Tempo di Valse to jakby walczyk z katarynki, zwiewny ulotny, delikatny, na koniec zanikający, jakby niedopowiedziany. Trzecia część Vivace jest radosna, zabawna, z krótkimi westchnieniami wyrażonymi drobnymi kadencjami, z których druga rozpędza wirtuozowski finał.

Kompozycja świetnie napisana, nie pozbawiona cech wirtuozowskich, zwarta w swojej formie, należy do tych utworów, które są chętnie wykonywane. Posiada swój indywidualny klimat i może być ozdobą każdego recitalu lub koncertu, wykonawcy i słuchaczom przynosząc satysfakcję. 

Mariusz Pędziałek