Pamięć z brązu

Dźwięk jest alegorią przemijania. Dźwięk się dzieje. Co ważne – dzieje się w czasie. Jest nie tylko narratorem reprezentującym kompozytora jako przewodnika po emocjach lub stanach, ale przede wszystkim otacza, penetruje przestrzeń… i czas! W każdej swojej chwili dźwięk staje się historią, trwałą tyko na tyle, na ile słuchacz zdążył go uchwycić, na ile słuchacz go pamięta. Spotkanie z carillonem to dla kompozytora dotknięcie nieoczywistości. Jak mało który instrument, carillon jest predestynowany do tego, by ogłaszać. Wyzwalając dźwięk z miejsca, które samo z siebie jest bezprecedensowym świadkiem historii, wyzwalając brzmienie w sposób tak bardzo fizyczny, urasta do roli opiekuna historii. Historii, która rozgrywała się wokół i która, nie wiadomo na jak długo, stwarza się w dźwiękach nowego utworu.                                                                                                                                                                                       Agata Zubel