Pièces caractéristiques op. 27 prezentują dwa różne oblicza muzyki polskiej, począwszy od wyboru gatunków zakorzenionych w odmiennych tradycjach regionalnych (mazura z Mazowsza i krakowiaka z Małopolski), po zróżnicowane rozwiązania w zakresie formy, metrorytmiki, tempa oraz harmonii. 

Pierwszy z tańców, Mazur d-moll utrzymany w metrum 3/4 i umiarkowanym tempie, ujęty został w klasyczną trzyczęściową formę repryzową. Części skrajne oparte są na jednotaktowym motywie z charakterystycznym dla mazura rytmem punktowanym, przy czym jednorodność warstwy rytmicznej spotyka się tu z urozmaiceniem fakturalnym i harmonicznym. Motyw pojawia się w różnych tonacjach, a jego kontury interwałowe poddawane są nieznacznym przekształceniom, co prowadzi do chromatycznego wzbogacenia materiału dźwiękowego. Kontrastująca część środkowa, opatrzona oznaczeniem energico, wyróżnia się typowymi dla mazura licznymi, nieregularnymi akcentami oraz zwartą fakturą akordową, przełamywaną krótkimi przebiegami o charakterze imitacyjnym.

Krakowiak c-moll, osadzony w metrum 2/4 i utrzymany w tempie szybkim, rozwija się na zasadzie kontrastujących odcinków, zestawianych na wzór formy ronda. Utwór poprzedza wstęp, który można odczytać jako nawiązanie do przyśpiewki tradycyjnie rozpoczynającej ludowego krakowiaka. Właściwy temu gatunkowi rytm synkopowany występuje głównie w odcinku pełniącym funkcję refrenu, w kupletach z kolei kompozytor stosuje typowe dla muzyki ludowej wariantowanie. Zmiany tonacji, tempa i faktury charakteryzujące Krakowiaka c-moll współgrają z określeniem wykonawczym capriccioso, podkreślającym nieprzewidywalny i żywiołowy przebieg utworu.

Oba tańce składające się na Pièces caractéristiques op. 27, odmienne pod względem pochodzenia, budowy i charakteru, stanowią uzupełniające się obrazy polskiej muzyki ludowej, ukazujące nie tylko różnorodność tradycji regionalnych, lecz także możliwości odwołania się do jej idiomu jako środka wyrazu tożsamości kulturowej.