Quartetto G-dur

Utwór składa się z czterech części, zbudowanych na planie klasycznego cyklu sonatowego. W utworze tym kompozytor czerpie z rozwiązań warsztatowych typowych dla wiedeńskiego klasycyzmu, stosując również pewne charakterystyczne dla wczesnoromantycznego języka muzycznego elementy. Część pierwsza, , jest formą sonatową z dwoma wyraziście zarysowanymi i skontrastowanymi tematami oraz przetworzeniem, które odwzorowuje strukturę ekspozycji. Jedynie w zwieńczeniu repryzy kompozytor przełamuje schematyczność formy, wprowadzając odcinek kodalny, rozpoczynający się po pauzie generalnej tematem głównym w tonacji Es-dur w dynamice piano pianissimo. Ogniwo drugie – Andante – w formie wariacji stroficznych to część, w której najsilniej ujawnia się wczesnoromantyczna wyrazowość stylu Krogulskiego. Przekształceniom wariacyjnym towarzyszą gwałtowne zmiany dynamiczne, fakturalne i harmoniczne, a melodia tematu głównego oraz jej kontrapunkty w głosach towarzyszących ulegają schromatyzowaniu. W odróżnieniu od bogatej fakturalnie części drugiej Menuet charakteryzuje się prostą fakturą homofoniczną. Część ta rozpoczyna się energiczną myślą muzyczną w tonacji e-moll w dynamice forte, z którą silnie kontrastuje środkowe Trio w E-dur, utrzymane niemal bez wyjątku w wyciszonej dynamice. W finałowym Allegro vivo Krogulski sięga po stylizację krakowiaka, nadając tej części narodowy charakter. Niniejsza publikacja jest pierwszym wydaniem G-dur Krogulskiego, przygotowanym na podstawie rękopisu znajdującego się w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej (sygn. VIII 1).