Étude-trille, Op. 53 Józefa Nowakowskiego, skomponowana w 1859 roku, to etiuda koncertowa utrzymana w romantycznym stylu. Tytuł wskazuje na główną trudność wykonawczą – precyzyjną artykulację tryli, które stanowią centralny element techniczny utworu. Kompozycja zdaje się inspirowana finałem Sonaty C-dur, Op. 53 Ludwiga van Beethovena, co nadaje jej wyrazisty i dynamiczny charakter.

Etiuda rozwija temat w sposób gradacyjny, zarówno pod względem fakturalnym, jak i dynamicznym, co jest typowe dla twórczości fortepianowej Nowakowskiego. Opracowanie tekstu nutowego uwzględnia współczesne wymagania techniczne, dostosowując palcowanie do specyfiki współczesnych instrumentów. Pedalizacja w utworze pochodzi w całości od kompozytora, co podkreśla jego indywidualne podejście do formy i ekspresji.