Rameau

Jean-Philippe Rameau (1683?–1764) – francuski kompozytor i jeden z czołowych teoretyków muzyki. Niewiele o kompozytorze wiadomo sprzed 1722 roku, kiedy przyjechał do Paryża w celu wydania przełomowego dla historii muzyki Traité de l’harmonie, który wzbudził żywe zainteresowanie nie tylko muzyków, lecz także pisarzy i ludzi nauki (m.in. Diderota), ponieważ stworzyło to podwaliny harmoniki funkcyjnej i systemu dur–moll. Później przez ponad 20 lat działał jako organista w różnych kościołach i katedrach, nauczał muzyki oraz komponował, głównie na klawesyn. Zadebiutował jako kompozytor operowy dopiero w wieku 50 lat, a jego muzyka do opery Hippolyte et Aricie wstrząsnęła środowiskiem melomanów. Podzielili się oni na tych, którzy doceniali jego umiejętności kompozytorskie, bogactwo harmoniki i instrumentacyjnej kolorystyki uwydatniającej zróżnicowane nastroje i emocje, oraz tych, którzy zarzucali mu, że zerwał niejako z tradycją Lully’ego, uważanego za ojca francuskiej opery. To zapoczątkowało spór lullystów z ramistami – wpisujący się w spór buffonistów z antybuffonistami.